مهدی جان!

مهدی جان !

از دوری تو غمین و نالان هستیم                   وزکرده ی خود کمی پشیمان هستیم 

اصلیت ما را تو اگر می پرسی                      از کوفه ولی مقیم ایران هستیم 

از جور زمانه ما شکایت داریم                       اندازه کوه و صخره حاجت داریم 

مامشکلمان گرانی و بیکاری است                آقا به نبودنت که عادت داریم 

هر جمعه که شد بیا که ما منتظریم              این هفته فقط نیا عروسی داریم 

صد موعظه کن ولی ز تسلیم نگو                  از خمس و زکات و ضرب و تقسیم نگو 

آقا تو بیا ولی فقط با یک شرط                     از آنچه که ما دوست نداریم نگو !!!!!!

(البته امیدوارم این شعر شرح حال ما نباشه )